Een blanco blad. Moet ik dit wel delen met de wereld? Hmmmm…
Een West-Vlaamse Brené Brown zou zeggen “Fack ja”! En ik volg haar. De kracht van kwetsbaarheid.
Bovendien citeer ik graag Nora Ephron (Regisseur 1941-2012): “Als je uitglijdt over een bananenschil, lachen anderen je uit. Maar als je aan anderen vertelt dat je over die schil bent uitgegleden, lach je zelf het hardst.”
Wel, ik ben fameus uitgegleden, gestruikeld, getuimeld en keihard tegen de grond aan geflikkerd.
Goddank niks gebroken – naast mijn hart dan, telt dat mee?
_
There is no truth. There is only perception.
We do not see things as they are. We see things as we are.
_
‘In de wolken, écht! Maar 2020 wordt een jaar van vertragen, genieten en bekomen!’ Dacht ik bij mezelf al nagenieten van ons huwelijk. (Of zei ik dat luidop?). Even geen grootse plannen alla verbouwen, verhuizen, een nieuw gezinslid, trouwen, whaaaaa-ever! Gewoon bezinnen en genieten van al dat moois en de kleine dingen.
Maar nooit gedacht dat die gewenste bezinning zo zot zou worden.
“Het gras is groener aan de overkant” kreeg ik als enige uitleg. En daar ging, twee maand na dat fantastische huwelijk en na elf mooie en liefdevolle jaren, mijn roze bubbel inclusief de prins op het witte paard. PLOEP! Foetsie. Ribbedebie. Verdwenen. Van de ene op de andere dag verloor ik al m’n huidige dromen en toekomstplannen, m’n zo dierbare gezin, m’n (zelf)vertrouwen, m’n solide leventje en bovenal (!!) de helft van de jeugd van mijn oogappeltjes. Nogal een zeer onverwacht bommetje na ons recente huwelijk …
Was ik zo blind? Bedot? Achterlijk? Naïef? Dat is hoe het in eerste fase gaat; jezelf en de ganse relatie analyseren en in vraag stellen van ’s morgens vroeg tot ’s morgens vroeg en het liefst wil je van pure ellende ergens onder een steen gaan kruipen. Want je begrijpt het niet. En niemand kan het uitleggen. Onverwachtse ‘luddevedu’ en ontgoocheling van dit kaliber brengt je tot je duisterste nissen. Bezinning tot op het bot noem ik dit.
Het was een schrale troost dat het een universeel gekend verdriet is met als voordeel dat er best al wat mensen mij waren voorgegaan én sommigen er van goed kunnen pennen. Het ene boek na het andere verslond ik op zoek naar soelaas. Emoties en gevoelens in alle geuren en kleuren zijn me gepasseerd. Emoties waar ik zelfs het bestaan niet van afwist. Er zullen er nog veel opnieuw en onverwacht komen piepen en es goed ‘pieken’. Maar beetje bij beetje worden ze gefilterd, gerelativeerd, minder scherp, tot ze op een dag een deel van mezelf worden.
Ze zeggen: “Some storms come to clean your path.” Om te helen van dit soort tsunami is er maar één manier om vooruit te gaan: jezelf volledig heruitvinden. En dit kan alleen als je in dialoog durft te gaan met je ziel. Want ze zeggen ook “what doesn’t kills you, makes you stronger.” Ik beaam het. Situaties als deze brengen je volledig terug naar het nu, de essentie. Want wat is geweest en was gepland, is weg én wat komen zal is nieuw en onbekend.
We beslisten (met enige twijfel en gekibbel) om de huwelijksreis als gezin en zoals gepland te bereizen. Vooral om de kinderen te sterken met vertrouwen, warmte en liefde evenals om een noodzakelijke nieuwe balans te vinden als basis voor onze gloednieuwe relatie alias ‘co-ouderschap’. Pech voor mij, want elkaar op constante basis blijven zien is niet echt bevorderend voor je verwerkingsproces. Maar ondanks alles ben ik tevreden dat we dit avontuur nog als gezin en samen hebben beleefd. Thailand werd helaas terug de bestemming van afscheid nemen van een beste vriend…
Op 2 maart 2020, de eerste dag na thuiskomst van onze bye-bye-honey-moon, pakte ik huwelijksreis-valiezen uit en pakte ik ‘zijn’ spullen in. Heel eventjes dacht ik dat het leven niet erger kon… Tarara! Daar dacht COVID-19 anders over. Geïsoleerd, in quarantaine, HashtagBlijfInUwKot. Prachtig moment om met twee verwarde kinderen en een gebroken hart co-ouderschap op te starten. Laat staan dat in deze periode de enige tastbare volwassene in mijn leven net dé bron van alle hartenleed is… MAAAAARRR! Ik ga er niet aan dood…
Corona zet heel veel in perspectief. Voor velen denk ik en ook voor mij. Mijn verdriet en persoonlijke lijdensweg lijkt een schaafwond in toetsing met wat er nu in de wereld gebeurd. En in deze complete chaos, isolatie en (dubbele) financiële sh*t, begin ik ietwat innerlijke stilte terug te vinden… Loslaten en accepteren is de enige weg naar zielsrust. Stap per stap. Dag per dag.
“Change your perception of things and you will change your reality.”
Én ik schepte een strategie!
Één van gelukkig zijn, met waardevolle ups en interessante downs want dat is helemaal oké!
Één van genieten van de klein(st)e dingen, NIKS is vanzelfsprekend!
Één van eenvoudiger te leven, van moeten en ook van willen.
Één met de wens naar vertragen en leven in het nu; dé kiem van dankbaarheid en simpel geluk.
Eentje van boeken verslinden en theetjes slurpen, waar ideeën voornemens worden en voornemens doelen.
Én één van een overload aan positieve en inspirerende quotes. “Your attitude determines your direction!”.
–
Met een dikke dankjewel voor TeamFK! Maar ook voor het onverwacht geleverde kersenpitkussentje, de kaartjes, het stukje taart die over het tuinmuurtje kwam, alle (digitale) schouderklopjes uit verwachte en onverwachte hoeken, … De liefde kreeg een nieuwe dimensie.
En als een bezielde moeder; de grootste dank aan én voor mijn kinderen. Want hoe grijs mijn krullen ook van ze worden, deze aapjes zijn de fundamenten van mijn levenskracht. Nooit gedacht dat ik hen al zo vroeg zou (moeten) loslaten… Maar meer dan ooit besef ik hoe ‘lucky’ ik mag zijn hen in mijn leven te hebben…
Ziehier mijn twee wereldwonderen, gelukkig te wezen onder de Thaise zon…
* I’ll be back! *
